dag 10 t/m 12

Dag 10

Vanmorgen om 8 uur vertrokken naar Ruteng. Hier geluncht en vervolgens met 3 mensen (Sebastiaan voelde zich te slap om mee te gaan) in de truck om nog door te hobbelen naar ons overnachtingsadres. Midden in de rijstvelden stond een vrij nieuwe lodge. Geweldige locatie. Onze gids vertelde ons dat hij direct naar iemand in het dorp moest voor een condeleancebezoek en aangezien wij nu bij hem hoorden is het hier de gewoonte dat dan deze gasten ook meegaan naar dat bezoek. Onze gids trok zijn sarong aan en zette zijn Indonesische hoedje op. Ik moest uiteraard mijn schouders en knieën bedekt hebben. Bij die mensen binnen gekomen moesten wij in kleermakerszit op kussentjes zitten. Onze gids condoleerde de man des huizes en later kwam zijn vrouw en verdere familie er ook bij zitten. Voor de overledene ( een schoondochter van 26 die al 1 jaar ziek was maar nu zo ernstig dat ze naar het ziekenhuis moest en het helaas niet overleefd heeft) was een klein altaartje gemaakt in de kamer met een foto en kaars erbij. Onze gids gaf de man ook 50.000 roepia. Blijkbaar hoort dit zo. Daarna kregen wij thee met iets erbij. Onze benen deden inmiddels zeer van het in kleermakerszit zitten maar gelukkig zei onze gids kort nadat we de thee ophadden dat we weer naar de lodge zouden gaan. Uiteraard iedereen een hand gegeven en weer terug naar de lodge. Als hier iemand overlijdt dan wordt die uiterlijk 2 dagen later begraven. Aangezien onze gids op reis was toen zij is overleden was ze dus de dag voordat wij kwamen ook al begraven. 

Terug bij de lodge nog even op de veranda gezeten en om 18.00 uur een heerlijk diner voorgeschoteld gekregen. Van 18.00 tot 22.00 zou er elektriciteit zijn. Aangezien er verder toch niets te beleven viel lag ik om 21.00 uur al in bed. Nog even lezen en om 21.30 vielen mij de ogen al dicht dus zelfs al voor het aggregaat uit zou gaan. ' s Nachts wakker geworden van het geluid van wel duizenden kwakende kikkers die zich ophielden in  de rijstvelden. Dit ging de hele nacht door totdat de hanen het overnamen. Het geluid heb ik ' s nachts nog opgenomen met mijn mobiele telefoon. Geweldig wat een orkest!

Dag 11

Om 8.00 uur ontbeten en daarna weer een half uur in de truck naar het begin van de wandeling door het Manggarai-gebied naar het boven in de bergen verscholen dorpje Wae Rebo. De Manggarai is een bevolkingsgroep met een eigen taal en eigen cultuur. van ons werd ook verwacht dat wij ook iets mee zouden nemen voor hun gastvrijheid. Arak (sterke drank met gemiddeld 33,5% alcohol) en sigaretten. De wandeling was pittig maar dit kwam met name door de hitte maar was goed te doen. De heren Hans en Harry hadden er wat meer moeite mee dan ik. Al met al waren we met een 4,5 uur lopen bij het dorp. Een 500 meter ervoor had je een uitkijkhut van waaruit je op het dorp in de diepte kon kijken. Een prachtig gezicht. Iedere hut van het dorp (er waren er 6) wordt bewoond door meerdere families. Op 1 na want die was voor de gasten (wij dus) iedere hut is net zo hoog als dat hij in diameter is en geheel van bamboe gemaakt. Uiteraard ligt het aan het aantal mensen wat meewekt maar gemiddeld doen ze er 3 maand over om zo'n huis te bouwen. Normaal gesproken zit in het midden van de hut de keuken en de vertrekken van de families worden dmv dunnen wandjes met een gordijn ervoor afgescheiden. 

Nadat wij waren aangekomen moesten wij ons ook bij de hut melden waar de belangrijkste familie woont en uiteraard ging dat alles weer gepaard met een ceremonie. Vergelijkbaar als bij de condoleance. Tegen een uur of 12.00 konden we lunchen. Rijst met groente en thee en de rest van de dag konden we zelf invullen. We mochten rustig de huizen binnenlopen om alles te bekijken en vragen te stellen (uiteraard met handen en voeten) maar dat hebben we maar gelaten voor wat het was.      Er was nog een nederlandse jongen, een nederlands stel en 4 Indonesische toeristen. Zij studeerden allemaal in Jakarta en waren nu op vakantie en hadden elkaar onderweg ontmoet en vervolgens samen verder gereisd. Tegen half 5 kregen we thee met een plak van een of andere gekookte knol. Het beste te vergelijken met onze aardappel. En tegen 18.00 uur diner. Rijst met weer dezelfde groente als bij de lunch en een stukje kip. Ook in de hut hadden we licht van 18.00 tot 22.00. Alle chauffeurs en gidsen waren er ook en de arak vloeide rijkelijk dus het werd al maar gezelliger. Er was 1 gids die kon heel goed Nederlands en was ook 3 maand bij een oom van hem in Nederland geweest. Dit was een echte komiek en hij deed mij ontzettend denken aan Jörgen Raymann. Hier staan de koeien aan een korte lijn op een stukje grond en als er niets meer te eten is dan worden ze een stukje verplaatst. In Nederland bouwen ze huizen voor de koeien zei hij, met ramen erin zelfs! En zo ging hij maar door. Hij was in de Efteling geweest en stond in de buurt van holle bolle Gijs. Hij hoorde steeds maar papier hier, papier hier maar kon maar niet ontdekken waar dat nu vandaan kwam. Hij vertelde dat hij er 20 minuten over had gedaan voordat hij door had dat holle bolle Gijs het was. Prachtig om te horen hoe mensen tegen ons land aankijken. De dierenambulance begreep hij dan ook totaal niet, haha.

Tegen 21.30 de lakenzak ingeschoten want we moesten de volgende dag om 5.30 opstaan.

Dag 12

Ontbijten (rijst met weer dezelfde groente en een stukje ommelet) en om 6.00 begonnen aan de afdaling. In 2,5 a 3 uur waren we beneden. Toen met de truck weer naar de lodge. Daar nog thee gedronken en met lunchpakket (rijst met nog minder van dezelfde groente maar wel met een groot stuk vis) weer op weg naar Labuan Bajo, ons laatste adres op Flores. Morgen een heerlijke rustdag en om 16.00 de massagebehandeling van maar liefst 1,5! uur. We hebben hier overigens een geweldig grote kamer met prachtige badkamer en een groot zitgedeelte met 2 luxe stoelen en tafeltje. Het kan dus niet op met de overnachtingsadressen. Later....